Baraki - Wioska Innych.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Wiem, wiem. Pewnie mówisz o Megan. Tylko ogólnie o tym wspomniałam. - Spojrzała na niego i lekko uśmiechnęła się. - Masz całkiem nieźle urządzony pokój. - Rzuciła okiem na ściany mieszkania. - Podoba mi się.- Przysunęła się bliżej Michaela.

- Taa... jeszcze gdyby chciało mi się go posprzątać - rzekł rozglądając się po pokoju. Przysunął się bliżej dziewczyny tak jak ona do niego.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Jak będę miała chwilę wolnego czasu to chętnie ci tu posprządam. - Dodała cicho z przekąsem.

- Nie ma takiej potrzeby - rzekł
Przysunął się jeszcze bliżej dziewczyny. Przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa uśmiechając się aż w końcu złączyli się w namiętnym pocałunku.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tak, to było wspaniałe. Niewiarygodnie wspaniałe...Ale, czy tak można?
Inne osoby w tej chwili niezawracałyby sobie głowy żadnymi pytaniami. Przystojny lekarz. Ile kobiet o tym marzyło?
Dlaczego w tej chwili zawracam sobie tym głowę? Czy chociaż raz nie mogę nie mieć żadnych wątpliwości? Poczuć się wolną?
Tak, tym razem poczuję się wolna.
Działając pod wpływem chwilowego impulsu zaczęła mocować się z guzikami koszuli Warricka.

Zdjął swoja koszulę rzucając nią w kąt gdyż Ann nie mogła sobie z nią poradzić. To samo zrobił z bluzką Anny kontynuując serię namiętnych pocałunków...

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Michael, czekaj. Proszę, zaczekaj. - Powiedziała gdy Michael rzucił jej koszulkę w kąt. - Michael, jesteś tego pewnien?

- Nie zrobię nic jeśli ty tego nie chcesz - rzekł przestając ją całować

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 316 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Przez niemal godzinę zastygł w bezruchu, wpatrując się w deszcz bębniący o okna jego mieszkania.
Mimo, że nie jadł od zeszłego wieczoru, nie odczuwał głodu. Prawdę mówiąc aktualnie, nie "odczuwał" niczego. Po prostu egzystował, tak jakby czekając na to jak potoczy się los...
Spojrzał na swoje nogi. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek odzyska w nich sprawność.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Zamilkła.
- Wszystko w porządku. - Powiedziała bardzo cicho wpatrując się w płynące na oknem leniewie chmury. - Chcę.

Nadal kochasz drania.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 536 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nadszedł wieczór, jednak deszcz wciąż nie przestawał padać...

Michael: 120XP
Anna: 130XP
Megan: 70XP +2 PŻ
Ben: 90XP
Henry: 80XP

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 316 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Siedział na ganku tuż przed domem. W ręku ściskał kubek ze stygnącą herbatą - jedyną pozostałością po obfitej kolacji. Upił łyk napoju i spojrzał w niebo, jakby chcąc sprawdzić "ile tam jeszcze tego zostało"...
Siedzenie w domu podczas ulewy od zawsze było dla niego czymś nudnym i dyskomfortowym. Co dopiero siedzenie w domu, będąc przykutym do wózka?
Gdzieś w oddali horyzont przecięła błyskawica... Zagrzmiało.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 226 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Anna siedziała na skraju łóżku owinięta bawełnianą pościelą. 'Pustym' wzrokiem wpatrywała się z krople deszczu uderzające o szybę.
Zrobiła to.
Nie chciała się ruszyć aby nieobudzić Michaela. Drżącą dłonią odgarnęła kosmyk włosów za ucho, przygryzając wargę. Zamknęła oczy szybko wycierając łzę, która spłynęła jej po policzku. Nie chciała aby ktoś zobaczył, że płaczę. Szczególnie nie Michael.
Czy dobrze zrobiła?
Odwróciła głowę słysząc ruch za sobą.

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 536 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Kiedy pierwsze promienie słońca oświetliły plac baraków, nie było śladów po całonocnej ulewie.

Dzień: 31

Anna: 80XP
Ben: 80XP

Dołączył: 24 Mar 2008 Posty: 316 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Około dziesiątej, dzięki pomocy Toma, stanął na ganku domu Warricka i zapukał do drzwi. Kiedy mężczyzna otworzył, wymienił z nim kilka sztucznie uprzejmych zdań i wjechał do środka. Skierował się ku tymczasowemu pokojowi Megan. Drzwi były otwarte.
- Cześć, co słychać? - rzucił cicho i przekroczył próg pomieszczenia. Zatrzymał się przy stoliku, obok łóżka dziewczyny. Zdjął z kolan niewielką plastikową tackę i postawił ją na meblu. - Upiekłem ciastka. - uśmiechnął się lekko. - To było jedyne zajęcia, jakie mogło zabić czas podczas ulewy.